شب شده بود .

ظاهرش اصلا اهل این حرفها نبود.

در یادمان پر رمز و راز شلمچه ، همه در حال رفتن بودند که سراغم آمد.

با چشمان سرخ و اشک آلود و زبانش اصرار می کرد و می گفت : حاجی تو رو خخخخخدا ! تو رو خخخخخخدا بیا برام روضه بخون !

من چشمانم گرد بود شده بود ! اخه کی داره این حرف را می زند ؟!

به ناچار با هم از یادمان بیرون بیرون آمدیم ، ساعات ابتدای شب یادمان با چند نورافکنی که کمی محوطه را روشن شده کرد ، فضای دلنشینی را ایجاد کرده بود .

روی شن های شلمچه که کمی پای برهنه را آزار می داد ، آهسته آهسته و نوک پنجه قدم بر می داشتم.

مانده بودم چه بگویم ، که این جمله به ذهنم  آمد :

“همه می گویند اگر جوانی و گناه کردی ، نگو جوانی کردم ، علی اکبر حسین هم جوان بود ، ولی من می گویم اگر گناه کردی ، نگو جوانی کردم ، بیشتر این شهدا جوان بودند ”

من این ها را می گفتم و او که منتظر بهانه برای گریه بود ، اشک می ریخت و های های ……

و من روسیاه هاج و واج به حال قشنگ او غبطه می خوردم و ……

روز آخر اردوی راهیان کاغذهای بسیاری به دستم رسیده بود

در بین آن همه ، یکی بی نام بود ولی از همه برایم آشناتر بود

وسط کاغذ ، فقط یک جمله ، آن هم بزرگ نوشته بود :

“علی اکبر هم جوان بود ، شلمچه”